Na własnej skórze doznaliśmy tragicznego wypadku.
Jeśli poszukujesz pomocy, znajdziesz ją tutaj.
Ostatnie z cyklu spotkań na rzecz rodzin zorganizowane dzięki mikrograntom Konkursu Centrum Dla Rodziny (ze środków FIO) za nami.
W ramach projektu „WSPÓLNE CHWILE – spotkania rodzinne” spotkaliśmy się przy sprzyjającej pogodzie na wspaniałym spotkaniu w DeliParku.
Poniżej krótka fotorelacja ze spotkania.
DZIĘKUJEMY ZA AKTYWNE UCZESTNICTWO
Dotknięcie tragedią, w której ucierpiał mój mąż, Wojciech Kurasz, zainspirowało mnie do niesienia pomocy osobom poszkodowanym w wypadkach drogowych i utworzenia fundacji.
Statut Fundacji DO POBRANIA
26 listopada 2009 roku mój mąż Wojtek miał wypadek samochodowy w Stęszewie. Lekarze z puszczykowskiego szpitala nie dawali mu szans na przeżycie. Był nieprzytomny, niewydolny krążeniowo – oddechowo. Doznał stłuczenia pnia mózgu, miał połamane żebra i wiele innych obrażeń wewnętrznych. Był utrzymywany także w śpiączce barbituranowej.
Pierwsze pięć dni miały zadecydować o wszystkim. 2 grudnia 2009r przeszedł drugą operację usunięcia krwiaka, która miała dać pomyślny rezultat i nadzieję na powrót do pełnosprawności.
Niestety w marcu 2010 roku nastąpił krwotok mózgowy z przebiciem do komory bocznej. To wtedy kolejny raz Wojtek walczył o życie. Pojawiły się kłopoty z okiem, które mógł stracić.
Dzięki intensywnej rehabilitacji i całodobowej opiece, mój mąż jest idealnym przykładem, na to, że mózg ludzki przez swą plastyczność jest nieobliczalny.
Wojtek „zaczynał” od przysłowiowego zera. Przez minione lata musiał nauczyć się trzymać głowę w pionie, siedzieć, samodzielnie stać, chodzić, ale dzięki Państwa wsparciu i pomocy dał radę. Największym problemem, jak się okazuje, jest sfera psychiczna. Dopiero w 2015 roku udało się nam ten ośrodek w mózgu „poruszyć” i powróciło rozumienie. Wojtek jest już obecny z nami ciałem i duchem. Bardzo nas to cieszy, choć jeszcze wiele pracy przed Nim, aby mógł się z nami porozumiewać.
Marzenie naszej córki, która w dniu wypadku miała zaledwie 8 miesięcy, aby jej tatuś w końcu zaczął mówić, nadal pozostaje ogromnym pragnieniem. Jaśminka (nasza córka) często powtarza: „ kocham mojego Tatusia i chciałabym, aby powiedział, że też mnie kocha, żeby pobawił się ze mną i poszedł na spacer”.
Widząc „siłę” rehabilitacji, jej rezultaty i zdając sobie sprawę, że bez Państwa pomocy nigdy nie osiągnęlibyśmy takich efektów, ośmielam się ponownie prosić Państwa o pomoc.
ul. 1 Maja 30B
62-052 Rosnówko
+48 727 77 00 08
fundacjawojtek@gmail.com
NIP: 779-237-33-63
REGON: 301402027